ගුරු ගීතයක්
මතකය නුඹේ පැටිවිය
තුටුවීමි අපමණ
දෙපෙති ලා හිනැහුණු’යුරු දැක
සුරැකීමි දත් ලෙස
මගේ කුදු ගත
මහා සෙවණක් සේ
හැකි ලෙසින් අව්රා නුඹ වට
දුටිමි පොප්ලර් තුරු සේ
බෝ උස්ව බෝ උස්ව
ඇදෙන වග නුඹ
මට ළඟා වනු බැරි අහසට
කාලය ද වියැකී
වැඩෙන විට අප’තර මහ දුර
හද රිදුම් අතුරෙන්
දුටුවෙමි ලෝ සැටිය මේ වග
අඟුටුමිටි ගසකි මම
අද නුඹේ පය පාමුල
සෙවණ දෙනු කෙලෙසද
පෙර සේම සඟවා පපුතුර
නැවතී හිඳිමි
බලා නිහඬව දුරු ගගනත
තණ පඳුරු අතරෙහි
යළි ඒ ද නුඹ මා සෙව්මට
කඳු වළල්ලෙන් පිට
දක්නෙමි විසල් ලොවක් ඇති වග
නුඹ පතා මඟ බලන
යන්න යන්න නුඹ
යා යුතුම වේ හෙට
පසු නොබා ගිරිහිස් ජයගෙන
No comments:
Post a Comment