කවියාගේ බිරිඳ
”කවි ලියන බමුණකුට විරුද්ධව බැමිණිය මෙසේ දොස් නැගුවා ය.. කවියෙන් කුමන එලක් ද? ඕනෑ හාල් ය.”
මේ රුදුරු කටු ඇනෙන දිවි මග
අහස පොළොව ද එකට කැටි කොට
විශ්වය ම තුරුලට රැුගෙන මම
ලියමි කවියක් හිස නමා ගෙන
තවුස් අරණක සේම ගේ තුළ
නිසල බව හිස පැළඳ ගෙන ඇත
නොහඬවා පුතු ළමැඬියෙන් ගෙන
හෙමි හෙමින් පියවර තබා ගෙන
පවන් රැුල්ලක් විලස අවුදින
බලයි ඔබ මා ලියන කව දෙස
බත් උලක් කැඳ සරලුවක් මුත්
දිව බොජුන් විය ඔබට කවදත්
එහෙත් කවියා වුණ ද පොහොසත්
ගෙ තුළ නැත සුණු සහල් ඇටයක්
මා අසල මිටි බංකුවේ ඉඳ
සෙමිින් කියවත මා ලියූ කව
දකින්නෙමි ඔබෙ සිනා වත තුළ
සොඳුරු වන ලොව හෙට උදෑසන
සඳ නැගී විත් වළාකුළු මැද
එළිය වී ඇත ඔබේ හද ගැබ
ලියන මේ කව රැගෙන මතු දින
ගම් දනව් සැරි සරා යමි මම
එකම කුස ඔත් සෝවුරන් වී
ඔවුන් දෙනු ඇත හාල් මිට මිට
කවුළුවෙන් එන සිහිල් පවනක්
හොරෙන් හිනැහෙන සඳ ඇබින්දක්
ලෙසින් මා ළඟ සෙමෙන් වැතිරී
හිඳී ඔබ මා කවි ලියන තෙක්..
ජයරත්න සමරසේකර
ශෝකාන්තයේ රාත‍්‍රිය - 1995
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment