විසිරුණු කවියක ඒකමිතිය
වේගයෙන් ඇවිද ගොස්
නැවතුන
ගොළු බෙල්ලකු
හතිලනු මෙනි
මතකය.
නිමග්නව සිටියද
කල්පනා මහ සයුරක
රළ නගන්නෙම
කැබලි සිතිවිලි පමණි.
මල් නොවේ නම් බඳුනක
මල් බඳුනක් ද එය ?
අමාවක කළුවර බව
සඳට වැඩියෙන් දන්නෙ කවුරුද ?
උදෑසන
සයනෙන් මිදෙන්නට
ඉරට දැන්විය යුතුද ?
හදේ සවිකළ
මාලිමාවෙන් පාර අහගෙන
ගමන යළි අරඹමි ....
බූට් පතුලක්
හමුවනා තුරු.
මංජුල වෙඩිවර්ධන
Subscribe to:
Post Comments (Atom)
No comments:
Post a Comment